زالودرمانی برای واریس بهتر است یا چسب وناسیل

کاربرد زالو درمانی برای واریس:

زالوهای طبی نزدیک به ناحیه درگیر شده قرار داده می شوند و در آنجا به پوست می چسبند و با نیش زدن به پوست تغذیه می کنند. این زالوها، هیرودین آزاد می کنند. هیرودین، یک ماده ی ضد انعقاد خون طبیعی است که از لخته شدن خون پیشگیری می کند و به زالوها اجازه می دهد حدود ۳۰ تا ۶۰ دقیقه تغذیه کنند.

مکانیسم:

بزاق زالو علاوه بر هیرودین حاوی ترکیبات ضدالتهابی، وازودیلاتوری و بی حسی است که گردش خون را بهبود می بخشد. اثر ضد انعقاد خون می تواند بعد از جدا شدن زالو تا چند ساعت ادامه داشته باشد و‌جریان خو‌ن را در نواحی احتقان یا آسیب دیده بهبود بخشد.

شرایط درمان شده:

زالودرمانی برای احتقان وریدی، اختلالات لخته کننده ی خون، زخم های مزمن و در میکروجراحی ها برای بازیابی گردش خون به بافت آسیب دیده استفاده می شود. استفاده از زالودرمانی برای رگ های واریسی، محدود است و در مقایسه با درمان های مدرن، خطرات قابل توجهی دارد.

مراقبت های پس از درمان:

بعد از یک جلسه، زخم ها ممکن است به علت مواد ضد انعقاد خون به مدت چند ساعت ترشح داشته باشند و به اقدامات کنترل زخم نیاز داشته باشند. همچنین از باندهای فشاری اغلب برای کنترل خونریزی و پیشگیری از عفونت استفاده می شود.

چالش ها و خطرات زالو درمانی برای واریس:

بیمارانی که تحت زالودرمانی به ویژه برای رگ های واریسی قرار می گیرند، با خطرات قابل توجهی مانند عفونت روبه رو می شوند. آئروموناس هیدروفیلا، یک باکتری است که معمولاً در دستگاه گوارشی زالوها یافت می شود و ممکن است در طول تغذیه منتقل شود و منجر به عفونت های باکتریایی در بیماران شود. با اینکه زالوها قبل از استفاده استریل می شوند، حفظ استریلیته ی آنها در طول فرایند دشوار است. استفاده از موجود زنده، خطر آلودگی و عوارض را افزایش می دهد و عفونت را به یک نگرانی بزرگ در محیط های بالینی تبدیل می کند.